بررسی رابطه بین آپیژنین و سلامت انسان

به اشتراک گذاری نتایج تحقیقات

01 فلاونوئید طبیعیآپیژنینیک داروی موثر در برابر سرطان سیستم عصبی است

چکیده:

سرطان یک مشکل جدی بهداشت عمومی در سراسر جهان است و سرطان سیستم عصبی (NS) یکی از بدخیمی‌ترین بدخیمی‌ها است. تلاش هایی برای معرفی عوامل ضد سرطان طبیعی با حداقل عوارض جانبی صورت گرفته است.آپیژنینیک فلاونوئید خوراکی است که در بسیاری از سبزیجات و میوه ها به وفور یافت می شود. آپیژنین دارای فعالیت های دارویی متنوعی از جمله اثرات آنتی اکسیدانی، ضد میکروبی و ضد سرطانی است. این مقاله به بررسی اثرات درمانی آپیژنین و فلاونوئیدهای ساختاری مشابه بر روی گلیوبلاستوما و نوروبلاستوم می پردازد. شواهد کنونی نشان می دهد که آپیژنین توانایی منحصر به فردی برای عبور از سد خونی مغزی دارد و اثرات آنتی اکسیدانی، ضد پیری، نوروژنیک و محافظت کننده عصبی آن، این فلاونوئید را به گزینه ای عالی برای درمان بیماری های عصبی تبدیل می کند. آپیژنین سمیت کمی برای سلول های عصبی طبیعی دارد، اما اثر کشنده آن بر سلول های سرطانی NS با فعال کردن مسیرهای سیگنال دهی متعدد و اهداف مولکولی حاصل می شود. مکانیسم ضد تومور آپیژنین شامل القای توقف چرخه سلولی و آپوپتوز، مهار مهاجرت سلولی، تهاجم و رگ زایی و غیره است. آپیژنین داروی امیدوارکننده ای است، اما فراهمی زیستی کم آن موضوع مهمی است که باید قبل از کاربرد بالینی آن مورد توجه قرار گیرد. اخیراً، نانو تحویل آپیژنین توسط لیپوزوم ها و نانوذرات پلی (لاکتیک-کو-گلیکولید) عملکرد این عامل را تا حد زیادی بهبود بخشیده است. بنابراین، مطالعه اثرات دارویی نانوحامل های بارگذاری شده با آپیژنین بر رده های سلولی سرطان NS و مدل های حیوانی پیشنهادی برای تحقیقات آینده است.

نتیجه گیری:

به عنوان یک فلاونوئید طبیعی، آپیژنین اثر ضد سرطانی را در برابر انواع بدخیمی های انسانی از جمله سرطان NS نشان داده است. سمیت کم آپیژنین برای سلول های عصبی، همراه با طیف وسیعی از مسیرهای سیگنالینگ و اهدافی که به طور همزمان در سلول های گلیوبلاستوما و نوروبلاستوما ایجاد می کند، نقش آپیژنین را به عنوان یک عامل امیدوارکننده نشان می دهد. با این حال، فراهمی زیستی کم آپیژنین موضوع مهمی است که باید قبل از معرفی این فلاونوئید ارزشمند به کلینیک مورد توجه قرار گیرد. تاکنون، فعالیت ضد سرطانی آپیژنین عمدتاً در شرایط آزمایشگاهی و در مدل های حیوانی مورد مطالعه قرار گرفته است، در حالی که مطالعات بالینی در مورد سایر اثرات مفید آپیژنین، مانند اثرات محافظت عصبی آن، بسیار محدود است. دلیل اصلی محدود کردن کارآزمایی‌های بالینی آپیژنین، حلالیت بسیار کم آن در آب و حلال‌های غیر قطبی و همچنین نفوذپذیری و تجزیه پذیری بالای آن است. برای غلبه بر فراهمی زیستی ضعیفآپیژنینو بهبود عملکرد آن، استفاده از نانوحامل ها یک استراتژی جالب است. بنابراین، بررسی اثرات دارویی نانوحامل های بارگذاری شده با آپیژنین بر روی رده های سلولی سرطان NS و مدل های حیوانی در مطالعات آینده توصیه می شود.

02 Apigenin fetuin-A را برای بهبود مقاومت به انسولین ناشی از چاقی هدف قرار می دهد

چکیده:

Fetuin-A یک فاکتور هپاتوسیتی است که توسط سلول‌های کبدی ترشح می‌شود و به گیرنده‌های انسولین متصل می‌شود و در نتیجه فعال شدن مسیر سیگنال‌دهی انسولین را مختل می‌کند و منجر به مقاومت به انسولین می‌شود. آپیژنین یک فلاونوئید جدا شده از گیاهان است که اثرات مفیدی بر مقاومت به انسولین دارد. با این حال، مکانیسم های نظارتی آن به طور کامل شناخته نشده است. در این مطالعه مکانیسم های مولکولی اثر محافظتی آپیژنین بر مقاومت به انسولین مورد بررسی قرار گرفت. در سلول‌های Huh7، درمان آپیژنین بیان mRNA ژن fetuin-A را با کاهش فعال‌سازی تقویت‌کننده B فعال‌کننده زنجیر سبک کاپا با واسطه کازئین کیناز 2α (CK2α) با واسطه ROS کاهش داد. علاوه بر این،آپیژنینسطوح فسفوریلاسیون fetuin-A وابسته به CK2α را کاهش داد، در نتیجه تخریب fetuin-A را از طریق مسیر اتوفاژیک ارتقا داد و منجر به کاهش سطح پروتئین fetuin-A شد. علاوه بر این، آپیژنین از تشکیل مجتمع‌های گیرنده fetuin-A-انسولین (IR) جلوگیری می‌کند، در نتیجه مسیر سیگنال‌دهی انسولین مختل ناشی از پالمیتات (PA) را نجات می‌دهد، همانطور که با افزایش فسفوریلاسیون زیرلایه IR-1 و Akt و انتقال دهنده گلوکز به غشای solaplasme 2 مشهود است. نتایج مشابهی در کبد موش‌های تغذیه‌شده با HFD مشاهده شد که تحت درمان با آپیژنین قرار گرفتند. در مجموع، یافته ها نشان می دهد که آپیژنین با هدف قرار دادن fetuin-A مقاومت به انسولین کبدی ناشی از چاقی را بهبود می بخشد.

نتیجه گیری:

نتایج نشان می دهد که سلول های کبدی در معرض PA بیش از حد به سرعت تولید ROS را افزایش می دهند و باعث فعال شدن مسیر CK2α-NF-kB می شوند که به نوبه خود بیان mRNA fetuin-A را تنظیم می کند. علاوه بر این، CK2α فعال شده با PA منجر به افزایش شکل فسفریله پروتئین fetuin-A شد و در نتیجه نیمه عمر آن را طولانی کرد. تنظیم رونویسی و پس از ترجمه ممکن است به طور مشترک سطح fetuin-A را در سلول‌های کبدی تنظیم کند. علاوه بر این، آپیژنین افزایش سطح پروتئین fetuin-A ناشی از PA را با مهار تولید رونویسی و تنظیم پس از ترجمه وابسته به ROS و CK2α لغو کرد. بنابراین، آپیژنین از افزایش بیان fetuin-A ناشی از PA و تشکیل کمپلکس fetuin-A-IR جلوگیری کرد، در نتیجه اختلال ناشی از PA در سیگنال دهی انسولین کبدی و جذب گلوکز را نجات داد. Apigenin سطح سرین فسفریله fetuin-A ناشی از PA یا HFD را کاهش داد. با تنظیم عملکرد fetuin-A، از طریق مسیرهای رونویسی و پس از ترجمه. مکانیسم مولکولی که توسط آن آپیژنین فعال سازی CK2α و NF-kB را در سلول های کبدی تنظیم می کند، نیاز به مطالعه بیشتر دارد. در نتیجه، این مطالعه مکانیسم حفاظتی منحصر به فردی از آپیژنین را در درمان مقاومت به انسولین کبدی نشان می‌دهد که شامل تنظیم بیان ژن فتوئین A و فسفوریلاسیون پروتئین فتوئین A، و همچنین برهمکنش بین fetuin A و IR است که در نهایت منجر به کاهش مقاومت کبدی ناشی از چاقی و سلول‌های کبدی می‌شود.

03تاثیر آپیژنین بر سلول های سرطانی معده

چکیده:

سرطان معده (GC) یکی از شایع ترین سرطان ها در سراسر جهان است. از آنجایی که گزینه های درمانی موجود در حال حاضر تهاجمی هستند، گزینه های جدید و خوش خیم تری در حال بررسی هستند. یکی از این ها آپیژنین (Api) است که یک فلاونوئید طبیعی است که در میوه ها و سبزیجاتی مانند کرفس، جعفری، سیر، فلفل دلمه ای و چای بابونه یافت می شود. Api دارای خواص ضد التهابی، آنتی اکسیدانی و ضد تکثیر در چندین بیماری است و پتانسیل آن به عنوان یک ترکیب ضد سرطانی مورد بررسی قرار گرفته است. در اینجا، این مقاله به طور سیستماتیک داده های موجود در مورد اثرات Api بر سلول های GC، از جمله تکثیر سلولی، آپوپتوز، عفونت هلیکوباکتر پیلوری، و اهداف مولکولی را سازماندهی می کند. از ادبیات، می توان نتیجه گرفت که Api رشد سلولی را به صورت وابسته به دوز و زمان مهار می کند، که با کاهش کلونزایی و القای آپوپتوز همراه است. این از طریق محور Akt/Bad/Bcl2/Bax رخ می دهد که مسیر میتوکندری آپوپتوز را فعال می کند و منجر به محدودیت تکثیر سلولی می شود. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که پتانسیل ضد تکثیر Api روی سلول‌های GC به‌ویژه به فنوتیپ GC تهاجمی‌تر مربوط است، اما می‌تواند بر سلول‌های طبیعی معده نیز تأثیر بگذارد. این نشان می دهد که این فلاونوئید باید در دوزهای کم تا متوسط ​​استفاده شود تا از عوارض جانبی ناشی از تداخل اپیتلیوم طبیعی جلوگیری شود. در سلول‌های آلوده به هلیکوباکتر پیلوری، ادبیات نشان می‌دهد که Api با کاهش سطح کلونیزاسیون هلیکوباکتر پیلوری، جلوگیری از فعال‌سازی NF-kB و کاهش تولید گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) التهاب را کاهش می‌دهد. بنابراین، در GC Api به نظر می رسد که علائم سرطانی مختلف مانند تکثیر سلولی، آپوپتوز، مهاجرت سلولی، التهاب و استرس اکسیداتیو را تعدیل می کند و پتانسیل آن را به عنوان یک ترکیب ضد GC نشان می دهد.

نتیجه گیری:

برای قرن ها، محصولات طبیعی در سراسر جهان به عنوان عوامل درمانی برای درمان بیماری های التهابی مورد استفاده قرار گرفته اند. در حال حاضر، آزمایش‌های in vitro و in vivo با فلاونوئیدها یا سایر اجزای گیاهی در حال انجام است تا فواید سلامتی بیشتر این مواد شیمیایی گیاهی را نشان دهد. شواهد انباشته نشان می دهد که Api یک فلاونوئید طبیعی با طیف گسترده ای از فعالیت های دارویی است و دارای ارزش درمانی زیادی در برابر انواع مختلف سرطان است. در GC، هنگامی که در دوزهای کم تا متوسط ​​وجود دارد، به نظر می رسد Api توانایی کاهش تشکیل کلنی و مهار تکثیر سلولی را به روشی وابسته به دوز و زمان، با اثرات بارزتر در سلول های تمایز نیافته، بدون تغییر اپیتلیوم طبیعی معده دارد. علاوه بر این، فعالیت بازدارنده رشد Api در سلول‌های GC حداقل تا حدی با القای آپوپتوز مرتبط است. در مطالعات in vivo، Api می تواند التهاب را در شرایط آزمایشگاهی، گاستریت آتروفیک و سرطان معده، و کلونیزاسیون اپیتلیوم معده توسط هلیکوباکتر پیلوری را در اپیتلیوم معده آلوده به هلیکوباکتر پیلوری کاهش دهد. علاوه بر این، به نظر می رسد API یک داروی چند هدفه است، زیرا می تواند عوامل کلیدی و مسیرهای سیگنالینگ مهم مانند Akt/Bad/Bax و IkBα/NF-kB را که در شروع و پیشرفت تومور دخیل هستند، تعدیل کند، همانطور که توسط مطالعات in vitro و in vivo نشان داده شده است. و همچنین سطوح ROS در سلول های GC. در نتیجه، با توجه به مطالعات موجود در این بررسی، در زمینه GC، API توانایی تعدیل علائم مختلف سرطان، مانند تکثیر سلولی، آپوپتوز، التهاب و استرس اکسیداتیو را دارد.

04 آپیژنین: یک مولکول طبیعی در تقاطع خواب و پیری

چکیده:

NAD+ یک کوآنزیم کلیدی متابولیسم است که با افزایش سن کاهش مشخصی از خود نشان می دهد. در موش‌ها، سطح NAD+ را می‌توان با درمان با آپیژنین، یک فلاونوئید طبیعی که گلیکوپروتئین CD38 مصرف‌کننده NAD را مهار می‌کند، افزایش داد. در مدل های حیوانی، آپیژنین اثرات مثبتی بر خواب و طول عمر دارد. به عنوان مثال، آپیژنین یادگیری و حافظه را در موش‌های مسن بهبود می‌بخشد، تکثیر تومور را در مدل بیگانه‌گرافت موش سرطان سینه سه‌گانه منفی کاهش می‌دهد، و باعث ایجاد آرامش در موش‌ها و موش‌ها می‌شود. علاوه بر این، آپیژنین بقا را در یک مدل مگس از بیماری های تخریب کننده عصبی طولانی تر می کند و گلیکوزیدهای آپیژنین باعث افزایش طول عمر در کرم ها می شود. پتانسیل درمانی آپیژنین توسط مطالعات بالینی انسانی با استفاده از عصاره بابونه، که حاوی آپیژنین به عنوان ماده فعال است، تاکید شده است. به طور کلی، عصاره بابونه برای تسکین اضطراب، بهبود خلق و خو و تسکین درد گزارش شده است. علاوه بر این، دریافت آپیژنین رژیم غذایی با کیفیت خواب در بزرگسالان همبستگی مثبت دارد. ساختار فلاونوئید غنی از الکترون آپیژنین به آن توانایی ایجاد پیوندهای قوی با ساختارهای مولکولی مختلف گیرنده ها و آنزیم ها را می دهد. اثرات آپیژنین فراتر از مهار CD38 است و شامل مدولاسیون آگونیستی و آنتاگونیستی اهداف مختلف از جمله GABA و مسیرهای التهابی می شود. شواهد فراوانی آپیژنین را به عنوان یک مولکول منحصربه‌فرد نشان می‌دهد که می‌تواند بر پیری و خواب تأثیر بگذارد. تحقیقات بیشتر برای درک بهتر مکانیسم های ظریف و پتانسیل بالینی آپیژنین ضروری است.

نتیجه گیری:

علیرغم مطالعات متعددی که خواص آپیژنین برای افزایش طول عمر و خواب را تأیید می کند، تعدادی از سوالات مهم باقی مانده است. اول، با توجه به ماهیت بی‌وقفه اتصال پلی‌فنول‌های فلاونوئید و اثرات سیستمیک گسترده آپیژنین، برای تعیین اینکه آیا اهداف اضافی برای آپیژنین وجود دارد یا خیر، به کار بیشتری نیاز است. دوز بهینه و مشخصات ایمنی در دوره های طولانی تر درمان و در جمعیت های مختلف بیماران؛ اثرات بیولوژیکی همه مشتقات شیمیایی شناخته شده آپیژنین و میزان کمک هر کدام به مزایای سلامتی که در اینجا توضیح داده شده است. علاوه بر این، از آنجایی که آپیژنین در روده کوچک جذب ضعیفی دارد، اثرات درمانی آپیژنین به طور بالقوه می تواند با بهبود فراهمی زیستی آن افزایش یابد. با این حال، مزایای بالقوه افزایش جذب آپیژنین در روده کوچک باید با کاهش دسترسی آپیژنین برای تبدیل میکروبی به متابولیت های فنولی کوچکتر در روده بزرگ سنجیده شود، که همانطور که قبلا ذکر شد در گردش خون نیز جذب می شوند و ممکن است اثراتی بر خواب و پیری داشته باشند. علاوه بر این، همه مکانیسم‌های افزایش سطوح NAD+ به یک اندازه مفید یا مؤثر نیستند. برای مثال، افزایش سطح NAD+ با مهار CD38، یک گلیکوپروتئین سلول ایمنی، ممکن است به افزایش سطح NAD+ با مهار PARP1 ترجیح داده شود، آنزیمی که به آسیب DNA پاسخ می‌دهد و باعث ترمیم DNA می‌شود. مقایسه سیستماتیک و تجزیه و تحلیل ریسک/منفعت مداخلات مختلف برای افزایش سطوح NAD+ ارزشمند خواهد بود. در نهایت، تحقیقات بیشتری برای روشن شدن مکانیسم اثر آپیژنین مورد نیاز است.